Ο ξεχωριστός Νίκος Γιανναδάκης, της μετέπειτα Βικελαίας Βιβλιοθήκης Ηρακλείου Κρήτης και της πρότερης αντιδικτατορικής δράσης τον καιρό της δικτατορίας των συνταγματαρχών, τον Νοέμβριο του 1974 παρουσίασε στο περιοδικό Αντί μια συλλογή μαρτυριών από πρόσωπα που βρέθηκαν στη δίνη των γεγονότων του τριημέρου 14-17 Νοεμβρίου 1973 στο Πολυτεχνείο.
Η συλλογή αυτή των μαρτυριών επιχειρήθηκε στις αρχές Δεκεμβρίου 1973 από μια ομάδα πρωτοβουλίας μέσα σε κλίμα απερίγραπτης τρομοκρατίας όταν τα γεγονότα ήταν αχνιστά. Αποσκοπούσε, σημειώνει ο Νίκος Γιανναδάκης, στο να συγκεντρώσει, με βάση ένα πυκνό ερωτηματολόγιο, όσο το δυνατό περισσότερες υποκειμενικές απόψεις και εκτιμήσεις για τα γεγονότα και τη σημασία τους και συμπληρώνει: “Οι απαντήσεις έφτασαν ανυπόγραφες. Οι περισσότερες προέρχονταν από τον φοιτητικό χώρο· αρκετές από αυτές αντιπροσωπεύουν ομάδες ατόμων που συνεργάστηκαν για τη σύνταξή τους”.
Και η πρόθεση της παρουσίασης των μαρτυριών αυτών περί το Πολυτεχνείο στο περιοδικό Αντί ένα χρόνο μετά (βλ. τεύχος 6, 16 Νοεμβρίου 1974, σελ. 11-31) ποια ήταν;
Ιδού τι σημειώνει σχετικά εισαγωγικώς ο Νίκος Γιανναδάκης: “Πρόθεσή μας δεν είναι εδώ να προχωρήσουμε σε μια δική μας αξιολόγηση των γεγονότων, αλλά βασικά να παρουσιάσουμε αυτούσιο το πρωτογενές υλικό. Πιστεύουμε ότι κάθε ανάλογο υλικό είναι ντοκουμέντο για όσους δέχονται ότι, πέρα από τις επίσημες και “από τα πάνω” διατυπωμένες περιγραφές και εκτιμήσεις υπάρχει η πραγματικότητα των ατομικών εμπειριών και σκέψεων, που η ποικιλία, η αλληλοσυσχέτιση και ανάλυσή τους οδηγεί στην πέρα από την οποιαδήποτε στενή σκοπιμότητα, ιστορική και πολιτική γνώση”.
Δεν απέφυγε πάντως εν τέλει στην παρουσίασή του ο Νίκος Γιανναδάκης σχόλια κρίσεις και συμπεράσματα – προσωπικά όμως θα σταθω σε τούτο που σημειώνει: “… η όλη εκδήλωση του Πολυτεχνείου ήταν βασικά πέρα από τον έλεγχο των παραδοσιακών κομμάτων και οργανώσεων”, το οποίο και προσυπογράφω.
Το ιστορικό αυτό δεδομένο δεν επιτρέπει, κατά τη γνώμη μου, την κομματική ιδιοποίηση των γεγονότων του Πολυτεχνείου στον τρέχοντα χρόνο, πράγμα που ανεπιτρέπτως βιώνουμε.
Κώστας Π. Παντελόγλου
