Στο βιβλίο [;] που κυκλοφόρησε το ΠΠΙΕΔ ο Κηφισός αγνοείται. Όχι κεφάλαιο, ούτε παράγραφος δεν του αφιερώνεται… Όμως ο Κηφισός ήταν επί δεκαετίες και η ανέξοδη αναψυχή μικρών και μεγάλων της Νέας Φιλαδέλφειας.
Υπάρχει η σχετική μαρτυρία του εκ των πρωτοκατοίκων της πόλης μας Ιπποκράτη Δημητριάδη από την Κερασούντα του Πόντου, όπως την κατέθεσε συνομιλώντας με τον Μιχάλη Κατσώτη, συνεργάτη της εφημερίδας Αναζήτησις του Γιώργου Κακάτσου, και βρίσκεται καταχωρημένη στο φύλλο 292 της 10ης Οκτωβρίου 1977. Ο Ιπποκράτης Δημητριάδης, που ήταν εκ των πυροπαθών του Γηροκομείου, είχε πει, μεταξύ άλλων, και τα ακόλουθα:
“Η περιοχή της οδού Μαιάνδρου το 1932 ήταν γεμάτη συκιές, λεύκες, πλατάνια και άλλα διάφορα δένδρα. … Τότε ήταν που στα τεράστια πλατάνια την Καθαρά Δευτέρα και τις καλοκαιρινές μέρες μαζευότανε ο κόσμος και τι γλέντι αλήθεια κοντά στο ρεύμα του νερού. … Πού είναι [σήμερα] εκείνο το οξυγόνο και ο καθαρός αέρας; Την άνοιξη ήταν και το μεγαλείο της φύσεως, τότε που άκουγε κανείς τις μελωδικές φωνές των αηδονιών. Σήμερα οι νέοι δεν μπορούν να πιστέψουν ότι υπήρχανε αηδόνια. Πού είναι τα χωράφια που χρυσίζανε τα στάχυα; εκεί στον Κόκκινο Μύλο, εκείνα τα αμπέλια, εκείνες οι ελιές, εκείνο το πράσινο, το παγωμένο νερό, που ο διαβάτης καθότανε κάτω από τα πλατάνια κι έπινε κρύο νερό για να δροσιστεί. Τώρα έσβησαν αυτά. Η πρασινάδα εξαφανίστηκε. Αντί για πηγές και κρύα νερά, απόβλητα εργοστασίων. Τόσοι ανθόκηποι, τόσα λαχανικά. Η Φιλαδέλφεια τότε ήταν πρασινότοπος. Η ομορφιά της μοναδική. Και σβήνεται και χάνεται σιγά-σιγά μέσα στη δίνη του εκσυγχρονισμού και της εξελίξεως. … Αλήθεια ξέρετε ότι κάποτε υπήρχανε βατράχια; Τι συναυλία ήταν αυτή; Να κάθεται κανείς κοντά στα ρυάκια να ξαποστάσει πάνω σε μια πέτρα. Να φυτεύανε τώρα ξανά λεύκες και πλατάνια. Όχι για μένα, για σας τους νέους. Γιατί γεμίζουνε τον τόπο με πολυκατοικίες. Πού είναι εκείνα τα δένδρα, που μέσα σε λίγες ώρες, εκείνο το φοβερό πριόνι τάριξε όλα κάτω; Αυτό είναι το παράπονό μου: Δεν έμεινε ίχνος από εκείνα τα πανύψηλα δέντρα. Εμείς που ζήσαμε τα χρόνια εκείνα, μόνο εμείς ξέρουμε πόσο έχει χάσει η Φιλαδέλφεια. …”
Μαρτυρία σχετική έχουμε και άλλη – εκείνη του εκ των πρωτοκατοίκων του Μικρασιατοπροσφυγικού συνοικισμού της Νέας Φιλαδέλφειας Δημήτρη Αντωνόπουλου, που βρίσκεται δημοσιευμένη στην εφημερίδα Νέας Φιλαδέλφειας Νέας Χαλκηδόνας Ευκαιρίες και Προσφορές (έκτακτο τεύχος Αύγουστος 1990).
Αναφέρεται στον Ποδονίφτη και στον Κηφισό και έχει ως εξής:
“Αλησμόνητες θα μου μείνουν οι εκδρομές μας στον Κηφισό και τον Ποδονίφτη. Εσείς οι νέοι ούτε μπορείτε να φαντασθείτε, πως εμείς στη σημερινή εστία μόλυνσης, που λέγεται Ποδονίφτης, κάναμε μπάνιο και πίναμε τα γάργαρα νερά του. Στον Ποδονίφτη έπλεναν οι πυροπαθείς [του Γηροκομείου] τα ρούχα τους. Εκεί έπλεναν τα άλογά τους και τα κάρα τους [οι ντόπιοι]. Ο Ποδονίφτης ήταν πηγή ζωής για τους περισσότερους. Όμως η αληθινή χαρά μας ήταν οι εκδρομές μας στον Κηφισό. Σας καλώ να ζήσετε με τη φαντασία σας, τις στιγμές που περνάγαμε σ’ αυτό τον ποταμό, ο οποίος ξεκίναγε ως χείμαρρος από τον Κόκκινο Μύλο σπρώχνοντας τον μύλο που υπήρχε εκεί, αλέθοντας το στάρι. Ο Κηφισός ήταν ο παράδεισός μας. Ένας αληθινός παράδεισος με πηγές που ανάβλυζαν, με αηδόνια, με πλατάνια και νερό καθάριο. Η Αγία Παρασκευή μάλιστα ήταν η πλαζ μας. Πηγαίναμε εκεί και κάναμε μακροβούτια. Τόσο βαθιά ήταν τα νερά του Κηφισού. Ειλικρινά πάνε χρόνια που δεν έχω ξαναδεί τέτοια ομορφιά …”.
Και ο Σάββας Σταματιάδης, εκ των παλαιών κατοίκων της Νέας Φιλαδέλφειας, ο οποίος έκανε Δήμαρχός της από το 1979 ως το 1990, έχει αναφερθεί στον Κηφισό και τι αυτός αντιπροσώπευε για την αναψυχή των μικρών και μεγάλων Φιλαδελφειωτών με λόγια ενθουσιώδη, τα οποία βρίσκονται καταχωρημένα στο περιοδικό της Κεντρικής Ενώσεως Δήμων και Κοινοτήτων της Ελλάδος Επιθεώρηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά γι’ αυτό περισσότερα στο αντίλογο, χειρόγραφο επί του παρόντος, βιβλίο μου σ’ εκείνο που κυκλοφόρησε το ΠΠΙΕΔ.
Φυσικά ο Σάββας Σταματιάδης είχε αναφερθεί και στα προβλήματα που ως Δήμαρχος αντιμετώπιζε λόγω της κακής μεταχείρισης του Κηφισού…
Κώστας Π. Παντελόγλου
