Μαρτυρίες για τον Κηφισό υπάρχουν και νεότερων κατοίκων της Νέας Φιλαδέλφειας, όπως επί παραδείγματι του πολιτικού μηχανικού και μελετητή του ελληνικού τραγουδιού Παναγιώτη Κουνάδη.
Ο Παναγιώτης Κουνάδης, γεννημένος το 1943 στα Δειλινάτα της Κεφαλλονιάς, από το 1945 κατοίκησε μικρό παιδί με την οικογένειά του στην οδό Σινώπης αριθμός 20, κοντά στον Κηφισό. Κατά την τηλεοπτική του εμφάνιση στην εκπομπή του Άρη Σκιαδόπουλου “Δρόμοι” (ΕΤ, Δευτέρα 2 Μαΐου 2005), μεταξύ άλλων, είπε και τα ακόλουθα: “Εμείς παιδιά παίζαμε στο ποτάμι, κάναμε μπάνιο, στον Απόλλωνα στην ΑΕΚ ποδόσφαιρο ή στίβο και πολύ μικρός, 12 χρονών, βρέθηκα στη Φιλαρμονική (του Δήμου)”.
Στον Κηφισό έχει αναφερθεί και ο Βασίλης Αποστολίδης. Ο Βασίλης Αποστολίδης έγραφε χρονογράφημα στη Φιλαδέλφεια του Κώστα Μπαζαίου, στην Αναζήτηση του Γιώργου Κακάτσου, ενώ τα χρόνια 1987-1991 η εφημερίδα Νέας Φιλαδέλφειας Νέας Χαλκηδόνας Ευκαιρίες και Προσφορές τού χρώσταγε την ύλη της. Διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος Νέας Φιλαδέλφειας τα χρόνια 1975-1978, αλλά και πρόεδρος, εκλεγμένος πρόεδρος, του Μορφωτικού Ψυχαγωγικού Συνδέσμου της περιοχής τα χρόνια 1969-1971.
Στο ογκώδες βιβλίο του Η Ζωή μου, ένα Ποτάμι… (2η έκδοση 2018, 806 σελίδες) μεταξύ άλλων αναφέρεται και στον Κηφισό – λογικό, το σπίτι που κατοικούσε μετεμφυλιακά στη γειτονιά Ανακούς και Φλαβιανών βρισκόταν, λίγες δεκάδες μέτρα από τον Κηφισό:
“… σε μια περιοχή με πολύ χώμα, χόρτα, χαμομήλια, παπαρούνες και τσουκνίδες … τα χωράφια ή τα πλατειά χωμάτινα πεζοδρόμια με τις λαξευμένες πέτρινες άκρες, ήταν ιδανικοί τόποι για ομαδικά παιχνίδια, ποδόσφαιρο, κυνήγια με σφεντόνες από ξύλα λυγαριάς, βόλους και γκαζές, ενώ ο γειτονικός Κηφισός ήταν ιδανικός τόπος για εξερευνήσεις των γύρω περιοχών που – στα παιδικά και εφηβικά μας μάτια – φάνταζαν μακρινές και άγνωστες…
Και μια και ο λόγος για τον Κηφισό, δεν θα ξεχάσω ποτέ τις εξερευνήσεις κατά μήκος του, μέχρι τα ‘Μάρμαρα’, λίγο πιο πέρα από τον ‘Κόκκινο Μύλο’, τις συγκεντρώσεις μας στο γεμάτο υγρασία “Αρχηγείο’ μας […]
Δεν θα ξεχάσω επίσης τις μαργαρίτες και τις παπαρούνες με τις οποίες ήταν γεμάτα τα ελεύθερα λιβάδια της περιοχής μας, δίπλα στον Κηφισό, αλλά και τις ‘αλατιές’ του αγροφύλακα Δεβεριωτάκη, όταν εμείς μπαίναμε σε ξένους αγρούς για να ‘κλέβουμε’ καρότα και ραπανάκια, που τόσο σπάνια ήταν εκείνη την εποχή για τα σπίτια μας…
Δεν θα ξεχάσω, επίσης, τις βουτιές που κάναμε τα καλοκαίρια στα ολοκάθαρα – τότε – νερά του Κηφισού, κεέι που οι μανάδες μας έπλεναν και χτυπούσαν με ρόπαλα τις κουβέρτες και τις κουρελούδες, ούτε και τις οδοιπορίες μας, μέχρι το βουναλάκι – στον δρόμο προς τον απέναντι ‘Πύργο της Βασιλίσσης’, μέσα στο οποίο υπήρχαν εγκαταλελειμμένα πολεμικά χαρακώματα από την περίοδο του εμφυλίου. […]
Δεν θα ξεχάσω επίσης ότι, στις 26 Ιουλίου, πολλές οικογένειες από τη γειτονιά μας ξενυχτούσαμε πάνω σε κουβέρτες και κουρελούδες, έξω από το ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής – τιμώντας τη Χάρη της – αφού πρώτα περνούσαμε πέτρα-πέτρα τον Κηφισό και μάλιστα συχνά κάτω από δύσκολες συνθήκες, όταν πλημμύριζε το ποτάμι, έπειτα από κάποιες ξαφνικές νεροποντές στην Πάρνηθα. Σε μια τέτοια καλοκαιρινή ‘κατεβασιά’, είχε παρασυρθεί ένα γειτονάκι μας, που το έσωσε ο κοκκινομάλλης συμμαθητής μου Κιούσης, που κατοικούσε στην [οδό] Μαιάνδρου. …”
Δεν τελειώσαμε όμως με τον Κηφισό, τι αντιπροσώπευε για μικρούς και μεγάλους – γι’ αυτό και θα συνεχίσουμε· και μετά θα φτάσουμε και στα πιο πρόσφατα σχετικά με τον Κηφισό, που οι των ΑΣΚΙ συγγράψαντες το βιβλίο [;] που κυκλοφόρησε το ΠΠΙΕΔ κι αυτά αγνοήσανε…
Κώστας Π. Παντελόγλου
