Τα επιχειρηματικά συμφέροντα με τον μανδύα της ΑΕΚ, ήδη από το 2013 επιχείρησαν να κάνουν αρχηγικές εμφανίσεις στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης. Στις εμφανίσεις αυτές, το τοπικό πολιτικό κατεστημένο τούς έκανε τεμενάδες, ενώ η παρουσία των οργισμένων οπαδών διασφάλιζε τη σιωπή όσων ενδεχομένως είχαν τις αμφιβολίες και τις αντιρρήσεις τους για τα τεκταινόμενα.
Οι εμφανίσεις ήταν αρχηγικές, επειδή είχαν τεράστια σημασία για τα επιχειρηματικά συμφέροντα, που εκτιμούσαν το ρόλο του δημοτικού συμβουλίου πιο πολύ απ’ τα ίδια τα μέλη του: το δημοτικό συμβούλιο είναι πολιτικό όργανο, υποτίθεται πως εκφράζει τη βούληση της τοπικής κοινωνίας και, βεβαίως, χωρίς συναίνεση της τοπικής κοινωνίας μια επένδυση σαν την “Αγιά Σοφιά” και το “Μόντε Κάρλο” έχει χαρακτήρα εχθρικής εισβολής. Κι έχει κόστος να κάνεις πόλεμο – όπως έγραφε κι ο Κλαούζεβιτς, “Ο επιτιθέμενος είναι πάντα φιλειρηνικός (…)· προτιμά να καταλάβει τη χώρα μας χωρίς να προβάλουμε αντίσταση”.
Τα γεγονότα απέδειξαν αυτό που γνώριζαν εξαρχής οι στρατηγικοί εγκέφαλοι των επιχειρηματικών συμφερόντων προετοιμάζοντας τη στρατηγική τους, ότι δηλαδή το σχέδιό τους δεν επρόκειτο να περάσει με περίπατο. Γι’ αυτό εξάλλου και χρησιμοποίησαν τελικά το άλλο τους όπλο, το μαστίγιο, επιτυγχάνοντας εντέλει με τη στρατηγική της έντασης και τη βία της περιόδου Μαΐου 2014-Μαΐου 2017 να επιβάλλουν τους όρους τους.
Όμως, όπως έχει δείξει η ιστορία, όσο κι αν πάντα βρίσκονται οι απαραίτητοι Τσολάκογλου ή Κουίσλιγκ, κατακτημένος δεν σημαίνει πεπεισμένος. Ο project manager του έργου Δημήτρης Ανδριόπουλος, που τυγχάνει μαραθωνοδρόμος και είναι έξυπνος άνθρωπος, το καταλαβαίνει πολύ καλά αυτό, γι’ αυτό και έχει θρυμματίσει ένα μεγάλο παρεμβατικό έργο σε χίλια κομμάτια, τόσο μικρά που να μη βγάζουν νόημα. Τα επιχειρηματικά συμφέροντα με το μανδύα της ΑΕΚ, που εργάζονται σκληρά απ’ το 2013 για να πετύχουν το σκοπό τους, διαφοροποιούν την τακτική τους σε κάθε περίπτωση, εφαρμόζοντας τη γενική στρατηγική η οποία μένει απαράλλαχτη.
Το τρέχον επεισόδιο, που αφορά την τροποποίηση της διαχειριστική μελέτης του Άλσους ώστε να φάει κι άλλο δασικό χώρο το γήπεδο και να καταστεί ασφαλές για το κοινό, έχει ως εξής:
Η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων του έργου, η οποία εγκρίθηκε με την Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων του Πάνου Σκουρλέτη (1/4/2016, ΑΔΑ 7ΥΕΛ4653Π8-ΘΞΩ), βασίζει τις παρεμβάσεις προς την πλευρά του Άλσους στο άρθρο 43 του Ν. 4277/2014, όπου προβλεπόταν ότι “επιτρέπεται, κατ’ εξαίρεση, η παραχώρηση κατά χρήση τμήματος άλσους ή πάρκου στην Γενική Γραμματεία Αθλητισμού ή σε εποπτευόμενα από αυτή νομικά πρόσωπα ή σε όσα έλκουν από αυτά δικαιώματα, καθώς και η αλλαγή χρήσης τμήματος άλσους ή πάρκου, το οποίο κρίνεται απολύτως αναγκαίο για τον εκσυγχρονισμό, βελτίωση, συμπλήρωση και ασφαλή λειτουργία νομίμως υφισταμένων ή για την ανέγερση νέων αθλητικών εγκαταστάσεων“.
Η φωτογραφική αυτή ρύθμιση, προφανώς υπαγορευμένη από τον Μελισσανίδη στον τότε αρμόδιο υπουργό Μανιάτη, έλεγε όλη την αλήθεια. Ασφαλές γήπεδο χωρίς ελεύθερο περίγυρο δεν υπάρχει και μη ασφαλές γήπεδο δεν αδειοδοτείται, ούτε βέβαια χρησιμοποιείται για διεθνείς διοργανώσεις. Γι’ αυτό και “Αγιά Σοφιά” στη Νέα Φιλαδέλφεια δεν μπορεί να γίνει χωρίς κουτσούρεμα του Άλσους. Μέση οδός δεν υπάρχει.
Ωστόσο η ΜΠΕ, ενώ επικαλείται τη ρύθμιση, θολώνει τα νερά ως προς την εξήγηση της εφαρμογής της, υποστηρίζοντας ότι ο πεζόδρομος αρκεί για να είναι το γήπεδο ασφαλές. Σε ό,τι αφορά την επαφή του γηπέδου με το Άλσος, λέει, λίγο-πολύ, ότι το γήπεδο ακουμπάει μόνο στον πεζόδρομο που είναι δημόσιος και ο πεζόδρομος είναι εκείνος που ακουμπάει στο άλσος. Προτείνει τοίχο με κάγκελα που χωρίζει τον πεζόδρομο από το Άλσος και επαναλαμβάνει εκατό φορές ότι μονάχα τρία στρεμματάκια αλλάζουν χαρακτήρα εξαιτίας του Άλσους κι ότι το Άλσος θα σφραγιστεί από εκείνη την πλευρά για λόγους αντιπυρικής προστασίας. Λέει δηλαδή κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που χρειάζεται να γίνει για να λειτουργήσει πράγματι το γήπεδο.
Ήταν άγνωστο τότε το θέμα της ασφάλειας του γηπέδου; Όχι βέβαια: η εικόνα που συνοδεύει το άρθρο προέρχεται από την “Έκθεση Ομάδας Ειδικών Επιστημόνων” (Ιούλιος 2015) που είχε συγκροτήσει ο τότε δήμαρχος Αριστείδης Βασιλόπουλος. Η εν λόγω έκθεση, με τη φαρδιά-πλατιά υπογραφή του Νίκου Μπελαβίλα, μεταξύ άλλων, καλύπτει αναλυτικά το ζήτημα της ασφάλειας του γηπέδου σύμφωνα και με τους διεθνείς σχετικούς κανονισμούς και εκθέτει τις πιθανές λύσεις. Εμπρός σε ένα σενάριο εφαρμογής αυτών των λύσεων βρισκόμαστε σήμερα. (Επειδή βλέπουμε διάφορα να γράφονται στα social media, να πούμε ότι έκπληκτοι Συριζαίοι και πέριξ που πέφτουν από τα σύννεφα με τα σχέδια των αναβαθμών δεν θα έπρεπε να επιτρέπονται στη συζήτηση…)
Και γιατί δεν έγραψαν τα επιχειρηματικά συμφέροντα εξ αρχής όλο το πρόβλημα στη ΜΠΕ, αφού το έγραψαν στον νόμο; Μα για τον φόβο των Ιουδαίων. Και είχανε τα δίκια τους, σ’ εκείνη τη φάση, αφού όταν συντασσόταν η ΜΠΕ υπήρχε ακόμη κίνηση των αντιδρώντων στο έργο και ο κύκλος της βίας δεν είχε κλείσει.
Γιατί ανακινείται έξι χρόνια αργότερα και μ’ αυτόν τον τρόπο το ζήτημα των αναβαθμών;
Πρώτον, επειδή ήρθε η ώρα του. Δεύτερον, επειδή υπάρχει ένα προβληματάκι: η ρύθμιση του άρθρου 43 του Ν. 4277/14 καταργήθηκε μια βδομάδα μετά τη θεσμοθέτησή της τον Αύγουστο του 2014, από την ίδια Βουλή, με κυβέρνηση Σαμαροβενιζέλων. (Αυτό βεβαίως δεν εμπόδισε τον ΣΥΡΙΖΑ να εγκρίνει δύο χρόνια αργότερα τη ΜΠΕ που είχε εκπονηθεί στη βάση αυτής της ρύθμισης. “Πρέπει να ‘σαι λέρα για να κυβερνάς γαλέρα”, που έλεγε κι ο Αστερίξ).
Αν το σαλαμοποιημένο έργο των αναβαθμών έρθει σήμερα από την πλευρά των επιχειρηματικών συμφερόντων ως προσθήκη στο έργο του γηπέδου, θα πρέπει να ξεκινήσει από αρκετά πιο πίσω: Από την τροποποίηση της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, που θα πρέπει να τύχει νέας έγκρισης – δηλαδή νέας διοικητικής πράξης και, αφού το έργο θα έχει αλλάξει, ποιος ξέρει, μπορεί κανείς τρελός να σκεφτεί να ξαναδοκιμάσει την τύχη του στο ΣτΕ.
Επειδή η πλευρά των επιχειρηματικών συμφερόντων δεν θέλει να ξαναμπεί σε τέτοιες περιπέτειες, το πάει ανάποδα το πράγμα: με πλήρη αδιαφάνεια, βάζει τη δημοτική αρχή Βούρου-Κωνσταντινίδη να φέρει ως δική της πρόθεση και δικό της έργο την ασφάλεια του γηπέδου. Με αυτόν τον τρόπο οι αναβαθμοί δεν βασίζονται σε μια αρχηγική εμφάνιση που επιβάλλεται τελικά με τη βία, ούτε σε μια προσβλητέα διοικητική πράξη, αλλά σε μια “δημοκρατική απόφαση βαθιάς συναίνεσης”. Εντελώς άλλο πράγμα…
Μόνο που οι Βούρος-Κωνσταντινίδης, μαζί με την ομαδούλα των αντιδημάρχων που κάθονται εκτός κάμερας δίπλα στον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου και του γκαρίζουν λες και ο Κόκος παίζει ακόμη μπάλα, αισθάνονται ανασφάλεια. Απέναντι σε ποιον; Απέναντι στην πόλη που πρέπει να πειστεί, απέναντι στο μεγάλο αφεντικό που βιάζεται, απέναντι και στους δύο… Ποιος ξέρει πώς το σκέφτεται ο καθένας απ’ αυτή την ετερογενή συμμαχία των προθύμων, τα μέλη της οποίας ξέρουν ήδη ότι πολύ δύσκολα θα ξαναβρεθούν μετά τις επόμενες εκλογές στη θέση που βρίσκονται σήμερα. Πάντως η κίνηση της αντιδημάρχου Ανθής Παπακώστα, που είναι επισήμως υπάλληλος του Δημήτρη Μελισσανίδη, να ζητήσει μείνει εκτός της διαπαραταξιακής επιτροπής, είναι ενδεικτική του κλίματος και της τάσης εξαφάνισης των επιχειρηματικών συμφερόντων απ’ το προσκήνιο. Η αρχική αρχηγική τακτική έχει αλλάξει. Τώρα τα πάντα πρέπει να γίνουν, αλλά δι’ αντιπροσώπου.
Για τη δημοτική αρχή Βούρου-Κωνσταντινίδη, έχει βαρύνει το φορτίο. Γι’ αυτό και ζητάνε βοήθεια από την “αντιπολίτευση”. Θα τους τη δώσει;
π.
ΥΓ. Το θέμα δεν εξαντλείται εδώ, θα επανέλθουμε συντόμως με άλλα επεισόδια του τι παίζεται και ποιος το παίζει αυτές τις ημέρες.
