Δεύτερη συνεδρίαση, σήμερα Τρίτη 2/3/2021, της διαπαραταξιακής επιτροπής για την τροποποίηση της διαχειριστικής μελέτης του Άλσους, και μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η δημοτική αρχή δεν έχει δώσει στη δημοσιότητα τα πρακτικά της πρώτης συνεδρίασης της περασμένης εβδομάδας. Επίσης, δεν έχουν δοθεί στη δημοσιότητα οι μελέτες που σχετίζονται με την προτεινόμενη τροποποίηση. Η πόλη παραμένει στο σκοτάδι, αφού και οι πλην διοίκησης συμμετέχοντες στην επιτροπή δεν φαίνεται να θέλουν να κάνουν εκείνοι αυτό που η δημοτική αρχή Βούρου-Κωνσταντινίδη αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι.
Υπενθυμίζουμε σήμερα ένα τμήμα παλαιότερου άρθρου, μ’ αφορμή το κόψιμο των ευκαλύπτων στη νότια πλευρά του γηπέδου, το οποίο εξηγεί το γενικότερο “πρόβλημα του ελέφαντα” – αυτό το πρόβλημα έχει παραδοθεί στα χέρια του δημοτικού συμβουλίου και φαίνεται ότι δεν ξέρει τι να το κάνει…
Η “Αγιά Σοφιά”, όπως την ήθελε ο Δημήτρης Μελισσανίδης, δεν χωρούσε στην παλιά παραχώρηση των 26 στρεμμάτων προς την ερασιτεχνική ΑΕΚ. Έτσι με χαριστικό νόμο (ΡΣΑ, 4277/14) η έκταση επεκτάθηκε, κάποια στρέμματα πέριξ της αποχαρακτηρίστηκαν από δασικά, ενώ καταργήθηκε κι ο δρόμος που περνούσε δίπλα της για να πατήσει καλύτερα ο ελέφαντας πάνω στο χαλάκι. Ορίστηκαν νέοι συντελεστές δόμησης, που σχεδόν διπλασίασαν την επιτρεπόμενη δόμηση στο εν λόγω οικόπεδο, ενώ επιτράπηκαν κατ’ εξαίρεση και μια σειρά υπερβάσεις στο ιδεατό στερεό του κτιρίου και στα υπόγεια.
Αυτό δεν συνέβη επειδή δεν υπήρχε άλλο οικόπεδο που ο Μελισσανίδης θα μπορούσε να πάρει τζάμπα – με την ίδια μέθοδο θα μπορούσε να πάρει άλλες, καταλληλότερες κι ανετότερες εκτάσεις για ποδοσφαιρικό γήπεδο. Όμως το συγκεκριμένο συνορεύει με το Άλσος (θυμηθείτε και το άρθρο 43 του ΡΣΑ) και με άλλες “αναξιοποίητες” κτηματομεσιτικά εκτάσεις, μεταξύ των οποίων και μια δική του (περιοχή Κολούμπια). Επίσης, εδώ συγκεντρώνονται και μια σειρά άλλες προϋποθέσεις που βελτιώνουν τις κτηματομεσιτικές προοπτικές – μελλοντικό μετρό, εγκαταλελειμμένα εργοστάσια με ολιγάριθμους ιδιοκτήτες, “βιοτεχνικό πάρκο προς εξυγίανση”· κι ας μην ξεχνάμε και την ύπαρξη πρόθυμων συμπαικτών, όπως η Εκκλησία της Ελλάδος, που είχε κι αυτή τα δικά της κτηματομεσιτικά, αλλά και ευρύτερα σχέδια στην περιοχή.
Δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Δημήτρη Μελισσανίδη που έχει την ευστροφία να δει την κερδοφόρα για τον ίδιο προοπτική – ζούμε σε κοινωνία καπιταλιστική, κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό την ονόμαζαν οι παλαιότεροι, και θα ήταν ιδεαλιστικός ηθικισμός και χείριστος ρεφορμισμός να παρακαλάς τον καπιταλιστή να παραιτηθεί από τα κέρδη του για να μη χειροτερέψουν οι όροι ζωής των πολλών. Αν είναι να κάνεις κάτι, πρέπει να τον εμποδίσεις. Αν υπάρχεις, βέβαια, ως υποκείμενο αγώνα.
Όπως έγραφε ήδη από το καλοκαίρι του 2014 ο Κώστας Π. Παντελόγλου στον Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας, “η Νέα Φιλαδέλφεια είναι η Λυδία λίθος στην οποία ήδη έχουν δοκιμασθεί και θα συνεχίσουν να δοκιμάζονται οι του δημοσίου βίου των Ελλήνων”. Τι σημαίνει αυτό έξι χρόνια αργότερα; Ότι το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως οι εκπρόσωποι, έρημοι κι απρόσωποι, σε όλες τις βαθμίδες της εξουσίας και σε όλο το πολιτικό φάσμα έπαιξαν και παίζουν το παιχνίδι του ισχυρού, δείχνει κάτι για την ποιότητα του συσχετισμού δυνάμεων στην κοινωνία μας και άρα τις προοπτικές της. Κι ότι δεν κατορθώθηκε να δομηθεί μια επαρκής σε διάρκεια και ένταση αντίσταση στο σχέδιο Μελισσανίδη, είναι επίσης σημαντική ένδειξη για το πού βρισκόμαστε και πού (δεν) μπορεί να πάμε ως κοινωνία.
Μ’ αυτή την έννοια, αντί να ψέγει κανείς τον Μελισσανίδη για τον κερδοσκοπικό κυνισμό του που δεν συγκινείται ενώπιον των ευκαλύπτων, είναι χρησιμότερο να ψέγει αναλυτικά (“τα όπλα της κριτικής”, έλεγε ο θείος Κάρολος) και εις τον αιώνα τον άπαντα όσους με αριστερό, αντικαπιταλιστικό κι αντιιμπεριαλιστικό προσωπείο, ανεξαρτήτως απόχρωσης, απέφυγαν να μιλήσουν για την ουσία του ζητήματος κι αποσύρθηκαν από την αντιπαράθεση, αναγνωρίζοντας τελικά στον Μελισσανίδη το δικαίωμα να ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού. Ότι σ’ αυτή την απόφαση συνετέλεσε, ως πρόφαση ή και ως ταυτότητα για τους αποσυρθέντες, η μήνις των οπαδών, είναι επίσης ενδεικτικό του επιπέδου των διαθέσιμων σε εκείνους … “όπλων της κριτικής” και, βεβαίως, του βάρους της κριτικής των όπλων. Τα έχει πει αυτά από το 1843 ο θείος Κάρολος: “Για να γίνει [η θεωρία] ριζοσπαστική, πρέπει να συλλάβει τη ρίζα του ζητήματος. Όμως για τον άνθρωπο, η ρίζα είναι ο ίδιος ο άνθρωπος”.
Τουτέστιν, τα όψιμα δάκρυα κάτω από τους … ανύπαρκτους κατά την ΜΠΕ ευκαλύπτους δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν σήμερα, πλην ίσως της άρσης κάποιας πλάνης. Ως γνωστόν, όσα δεν φτάνει η αλεπού…
π.
