Στο δημοτικό συμβούλιο της 17/3/2021, 17 άνθρωποι ψήφισαν υπέρ της μεθόδευσης των επιχειρηματικών συμφερόντων με τον μανδύα της ΑΕΚ, ώστε η OPAP Arena να αποκτήσει περίβολο προς την πλευρά του Άλσους και να ετοιμάζεται και για τα επόμενα. Το ποια ήταν η επιδιωκόμενη μεθόδευση των επιχειρηματικών συμφερόντων το εξηγήσαμε προ ημερών.
Αυτό το 17 στους 33 είναι ο λογαριασμός της “πλατιάς συναίνεσης της πόλης” που επεδίωξε η δημοτική αρχή Βούρου-Κωνσταντινίδη, δηλαδή ο Δημήτρης Μελισσανίδης και το πρωτοπαλίκαρό του ο Δημήτρης Ανδριόπουλος. Πρόκειται για πύρρειο νίκη των επιχειρηματικών συμφερόντων, διότι θα μπορούσαν να την εξασφαλίσουν και αναίμακτα εάν αντί να φέρουν το ζήτημα στο δημοτικό συμβούλιο, είχαν επιζητήσει άλλη μια φωτογραφική ρύθμιση σε κυβερνητικό επίπεδο.
Τώρα έμειναν με 17 πιόνια όλα κι όλα μέσα στην πόλη. Θα αναφέρουμε τα ονόματά τους για την ιστορία, αλλά και διότι θα πρέπει να τα θυμόμαστε ένα προς ένα, για να χρεωθούν αυτά που ετοίμασαν με την ψήφο τους εις βάρος μας το επόμενο διάστημα: Λύσσανδρος Γεωργαμλής, Ηλίας Τάφας, Σπύρος Γραμμένος, Δημήτρης Κανταρέλης, Ανθή Παπακώστα, Σωτήρης Κοσκολέτος, Σπύρος Μπερδέσης, Κώστας Μπίγαλης, Γιώργος Καραβίας, Μιχάλης Κουτσάκης, Παντελής Γρετζελιάς, Χρήστος Γρετζελιάς, Γιώργος Αναγνώστου, Τάσος Κωνσταντινίδης, Σοφία Αλεφραγκή, Θάνος Λέκκας.
Αυτοί είναι και θα είναι οι 17 “αναβαθμιστές” (αν έχει κανείς τον Θεό του, η γραμμή άμυνας που έθεσαν τα τζιμάνια του Βούρου όταν άνοιξε η συζήτηση περί αναβαθμών την οποία επεδίωξαν συνειδητά να κρύψουν από τους ψηφοφόρους τους, ήταν να εισαγάγουν τον όρο “αναβάθμιση” του Άλσους, που ως τότε δεν υπήρχε πουθενά. Τόσο τους υποτιμούν…). Η πορεία των 17 στην τοπική πολιτική σκηνή, για όσους υπάρξει τέτοια πορεία από εδώ και πέρα, θα έχει αυτό το βαρίδι, με ενιαία μεταχείριση από την κοινή γνώμη. Κανείς δεν ήταν κομπάρσος.
Η αδυναμία να διατυπωθεί ένα σοβαρό ψήφισμα καταγγελίας του ξυλοδαρμού ενός δημοτικού συμβούλου, το οποίο να μπορεί να ψηφιστεί ομόφωνα από το σώμα είναι επίσης χαρακτηριστική των ορίων της λεγόμενης πλειοψηφίας και βαραίνει σημαντικά στην τοπική κοινωνία. Αυτή τη φορά δεν υπάρχουν πρακτικές ή ιδεολογικές δικαιολογίες (ας μην ξεχνάμε πως όταν το ξύλο το έτρωγαν άνθρωποι άλλων πολιτικών καταβολών από τον Κώστα Τομπούλογλου, αρκετοί από αυτούς που σήμερα σωστά τάχθηκαν στο πλάι του, και ο ίδιος, δεν είχαν πάρει ανάλογη θέση). Κατά συνέπεια, η δημοτική αρχή Βούρου-Κωνσταντινίδη χρεώνεται πολιτικά συμπόρευση με τη στόχευση και μεθοδολογία του ξυλοδαρμού. Κι εκεί το σετάκι των 17 απαράλλαχτο, με τον 18ο να μην αξίζει να αναφερθεί ούτε το όνομά του.
Δεν θα μπούμε αυτή τη στιγμή σε περαιτέρω λεπτομέρειες για τη χθεσινή συνεδρίαση, γιατί έτσι κι αλλιώς οι σχολιασμοί μας των προηγούμενων εβδομάδων περιλαμβάνουν ήδη την περιγραφή του τι θα συνέβαινε και μια κριτική στη στάση όλων των δημοτικών συμβούλων.
Από την άλλη πλευρά, τις τελευταίες εβδομάδες έγινε ένα είδος συζήτησης που είχε πολύ καιρό να γίνει στην πόλη, πιθανόν από την εποχή της απόρριψης της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της “Αγιά Σοφιάς” από το δημοτικό συμβούλιο (2015). Η συζήτηση, όπως και τότε, δεν ήταν επαρκής και δεν μπήκαν όλοι σ’ αυτή για να γίνει στα σοβαρά.
Ωστόσο, αφού φτάσαμε να ξαναδούμε το μαστίγιο, μάλλον κάτι έγινε σωστά. Η απόπειρα Βούρου-Κωνσταντινίδη για συγκάλυψη των δυσμενών εξελίξεων για το Άλσος έπεσε στο κενό.
Ο κύκλος της τετραετίας Βούρου φτάνει στη μέση του, οι ζυμώσεις για τις επόμενες δημοτικές εκλογές έχουν ξεκινήσει και κάποιοι βρίσκονται ήδη έξω από το παιχνίδι. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία: σημασία έχει η ανοιχτή προσέγγιση των ζητημάτων της πόλης, η υπομονετική οικοδόμηση ενός άλλου επιπέδου διαλόγου για τα κοινά, η αποτύπωση με σαφήνεια των αντικρουόμενων συμφερόντων και η δυνατότητα στην πόλη να υπάρχει πολιτική λειτουργία, δηλαδή έκφραση αυτών των αντικρουόμενων συμφερόντων, πέρα κι έξω απ’ τις στενές κι εν πολλοίς κίβδηλες εκπροσωπήσεις στο δημοτικό συμβούλιο. Όταν αυτή η λειτουργία υπάρχει, θα αποτυπωθεί εκ των πραγμάτων και στα θεσμικά όργανα. Τέτοια δείγματα είδαμε τις τελευταίες εβδομάδες, και σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσουμε κι εμείς. Μη χαλαρώνετε…
π.
