Είναι ένα θέμα εάν σωστή η προσέγγιση, κάθε χρόνο, της 30ης Μαρτίου 1952 με τον τρόπο που γίνεται, δηλαδή με την αναφορά μόνο στο Νίκο Μπελογιάννη.
Πρώτα-πρώτα διότι άλλοι τρεις μαζί του εκτελέστηκαν: ο Μπάτσης, ο Καλούμενος και ο Αργυριάδης. Και δεύτερον διότι το γεγονός της εκτέλεσης έχει να κάνει και με την αγνόηση και καταγγελία μιας σημαντικής μορφής του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος – έτσι ακριβώς, του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος – του κομμουνιστή Νίκου Πλουμπίδη, της Αριστερής Παράταξης των Δασκάλων του Μεσοπολέμου, των Εαμικών Κινητοποιήσεων της Αθήνας τα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής, της μετεμφυλιακής Δημοκρατικής Παράταξης (Σβώλος, Σοφιανόπουλος, Γρηγοριάδης) και ακολούθως της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (Πασαλίδης).
Θα πρόσθετε στο βάρος της μέρας, και δεν θα αφαιρούσε βεβαίως, και η αναφορά στο περιοδικό “Ανταίος” και στο βιβλίο “Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα” του Δημήτρη Μπάτση, πλάι στο συγγραφικό έργο του Νίκου Μπελογιάννη (“Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα”, “Κείμενα από την απομόνωση”, “Οι πρώτες μακρυνές ρίζες της νεοελληνικής λογοτεχνίας”…) – αποδεικτικά και όλα αυτά πως “αγαπάμε την Ελλάδα και τον λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας”.
Κώστας Π. Παντελόγλου
