Καταχωρώ σήμερα στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας” ένα μικρό σημείωμα, πρωτοδημοσιευμένο στο οπισθόφυλλο του πέμπτου τεύχους του περιοδικού “Τι να κάνουμε;” (Μάιος 1978), που διηύθυνε ένα σημαντικό ανάστημα του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος της Ελλάδας, ο Στάθης Τσεκούρας – και τούτο διότι μπαίνουν έτσι, και εν προκειμένω, σωστά τα πράγματα στην θέση τους:
“Έπεσε σαν κομμουνιστής στον Ιππόδρομο, στις 25 Απριλίου 1967. Εδολοφονήθηκε “εν ψυχρώ” στις 4.45′ το απόγευμα από τον ανθυπ(ίλαρχο) Κ. Κώτσαρη.
Μερικές ημέρες πριν από την εκτέλεσή του, η ηγεσία του Κολιγιάννη και οι “κομματικοί” της ΕΔΑ τον είχαν καταγγείλει απ’ την “Φωνή της Αλήθειας” σαν “σοσιαλδημοκράτη”.
Και η “Αυγή” και ο “Ριζοσπάστης” έχουν υφάνει ένα ιστό σιωπής γύρω από τον Ελή.
Εφρόντισαν κάποτε να οικειοποιηθούν τον Ιππόδρομο, αλλά έκαψαν τα δάκτυλά τους.
Να έχουν άραγε ισχύ για τους ανθρώπους αυτούς τα λόγια του ποητή μας Γιώργη Σαραντή, που χάθηκε τελευταία:
“Με τυραννούν οι πράξεις που δεν τόλμησα,
το αίμα που δεν έδωσα με καίει”
Ο Ελής είχε περάσει την μισή ζωή του στα στρατόπεδα των Βούλγαρων και Ελλήνων φασιστών, στην Κατοχή και στον Εμφύλιο πόλεμο.
Είναι από τους ελάχιστους ήρωες στρατιώτες της Μακρονήσου.
Ο Ελής και ο Ιππόδρομος δεν ανήκουν στα κατεστημένα”.
Κώστας Π. Παντελόγλου
