Το καλοκαίρι του 1954 χωρίζει δυο περιόδους δημιουργικής δραστηριότητας του καλλιτέχνη πατέρα μου Παντελή Παντελόγλου. Η πρώτη ξεκίνησε το 1946 με ένα τραπεζάκι, μια σέγα και μερικά κονσερβοκούτια στον κήπο του πατρικού του σπιτιού Μενιδίου (Πίνδου) 9 στη Νέα Φιλαδέλφεια. Εκεί έφτιαχνε ψευδοκοσμήματα και κατ’ αυτή την περίοδο αποκτήθηκε μικρή πρέσα, κοπτικό, ό,τι χρειαζόταν για επιχρυσώσεις, επασημώσεις, πέρλες κλπ. Το αποτέλεσμα ήταν σκουλαρίκια, κολλιέ, καρφίτσες και άλλα, από το βιοτεχνικό πια εργαστήρι του πατέρα μου να παίρνουν το δρόμο για την αγορά, κυρίως περί την οδό Αιόλου των Αθηνών διαρθρωμένη, αλλά και την Έκθεση Θεσσαλονίκης, κάθε φθινόπωρο επί χρόνια. Η δεύτερη περίοδος ήταν εκείνη που ξεκίνησε μετά το καλοκαίρι του 1954, με αντικείμενο κοκαλάκια και διαδήματα για τα μαλλιά των μικρότερων ή μεγαλύτερων κοριτσόπουλων, περίοδος κατά την οποία αποκτήθηκε μια μεγάλη πρέσα, πιστολάκια βαφής και λοιπά χρειώδη, χρήσιμα προς κατασκευή και τελειοποίησή τους.
Τότε ήταν που οι κόκκινες πασχαλίτσες με τα μαύρα στίγματά τους, καλλιτεχνικά αποτυπωμένα, πλημμύρισαν το εργαστήρι του πατέρα μου, πάντα στη Νέα Φιλαδέλφεια ευρισκόμενο – τακτοποιούνταν στη συνέχεια σε καρτέλες ανά δώδεκα με τα λαστιχάκια τους και ανά δώδεκα καρτέλες σε γρόσσες (144 κομμάτια), όπως τα παραλάμβαναν οι έμποροι που τα διοχέτευαν και στην τελευταία γειτονιά, στο ψιλικατζίδικό της, στο περίπτερό της.
Στο κόκκινο σώμα τους οι πασχαλίτσες δέχονταν τα μαύρα στίγματα με πινελάκι αρχικά και αργότερα με πιστολάκια βαφής και φόρμα που άφηνε να περνά το μαύρο χρώμα μόνο εκεί που ήταν η θέση των στιγμάτων. Η φόρμα λεγόταν καλίμπρα και απαιτούσε ξεχωριστή ικανότητα για την κατασκευή της, ικανότητα που ο καλλιτέχνης πατέρας μου είχε αποκτήσει κατά τη μαθητεία του στην Παπαστράτειο Σχολή Παιχνιδιών και Διακοσμητικής.
Κώστας Π. Παντελόγλου
(*) Εις μνήμην του· συμπληρώθηκαν 45 χρόνια από τον θάνατό του.
