Από ένα άρθρο του Γιάννη Καραντζόγλου, που φιλοξενήθηκε στο Αντί (τεύχος 129, 7 Ιουλίου 1979, σελ. 46-47), και σκοπό είχε να δώσει ώθηση στην κριτική να εκθέσει και αυτή – όπως ο Ελληνικός Λαός – ανοιχτά μπροστά σ’ όλο τον κόσμο τις αντιλήψεις της για την “Λωξάντρα” της Μαρίας Ιορδανίδου, είναι όσα ακολουθούν:
“… Έτσι λοιπόν, απ’ τον αρχικό σκεπτικισμό στην παραδοχή, κι απ’ την παραδοχή στην αποκάλυψη του μαγευτικού των σελίδων της, λειτούργησε στον υπογράφοντα η “Λωξάντρα” της Μαρίας Ιορδανίδου.
Αποκάλυψη της τεράστιας ενέργειας που περικλείει το γραφτό της, που μόνο σε (ή συνήθως μόνο) λαϊκά έπη εξ αντικειμένου υπάρχει. Πρέπει να ειπωθεί καθαρά πως το βιβλίο αυτό είναι το αντίκρυσμα της σποράς μας σαν Έθνους ή/και κοινωνικού σχηματισμού. Είναι ακόμη μια τομογραφία στις οικογενειακές, κοινωνικές και εθνικές ρίζες του μισού σημερινού Ελληνικού πληθυσμού. Και χωρίς ούτε στιγμή νάναι πατριδοκάπηλο, αποτελεί ουσιαστική “φωνή πατρίδας”. Η “Λωξάντρα” είναι απερίφραστα ένα λαϊκό έπος, ψωμί κι αλάτι και κρασί, ανάλυση μικροσκοπική των συστατικών μας σαν Νεοελλήνων.
Η “Λωξάντρα” περιμένει άφοβη την άφοβη κριτική για να της αποδώσει κι αυτή επί τέλους ό,τι ήδη ο Ελληνικός Λαός έχει πράξει: τα του Καίσαρος, τω Καίσαρι”.
Κώστας Π. Παντελόγλου
