Για τον Πέτρο Πικρό έχουμε ξαναγράψει στον Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας. Μπορούμε ωστόσο να σημειώσουμε ακόμη μερικά – είναι του Μπάμπη Κλάρα, του αδελφού του Άρη Βελουχιώτη, που είχε συνεργαστεί με τον Πικρό. Τα έχει καταχωρήσει στο βιβλίο του Η Δημοσιογραφία και Λογοτεχνία της Αριστεράς. Αναζητώντας τη χαμένη Αριστερά (Εκδόσεις Άγρα, 2014) ο Γιώργος Λεονταρίτης:
“Είχε σπουδάσει έξω Ιατρική, την παράτησε και πέρασε στο επαναστατικό κίνημα, στη δημοσιογραφία και στη λογοτεχνία. Γεναρόπουλος, θαρρώ, ήταν το πραγματικό του όνομα. Είχε βγάλει και μερικά βιβλία: Χαμένα Κορμιά, Τουμπεκί, Σα θα γίνουμε άνθρωποι. Αναφερόταν στα κατακάθια της κοινωνίας, όπως και άλλοι αξιόλογοι πεζογράφοι. … Ο Πικρός, πάντως, δούλευε ως δημοσιογράφος, έγραφε κριτική θεάτρου με την υπογραφή, θαρρώ, “Κάθισμα 13”, δημοσίευε έρευνες κι ήταν μια προσωπικότητα για αριστερούς και δεξιούς.
Μετά απ’ αυτή την καταχώρηση ο Γιώργος Λεονταρίτης στο παραπάνω βιβλίο του σημείωσε τα ακόλουθα: “… ο Πικρός είχε εκδώσει σε βιβλίο την πρώτη στα ελληνικά βιογραφία του Στάλιν, που την έγραψε ο ίδιος. Το βιβλίο είχε εκδοθεί αργότεραα πό τον οίκο Δημητράκου, τον Φλεβάρη του 1945. Στον πρόλογό του ο Πικρός σημείωνε μεταξύ άλλων:
“Η εργασία τούτη δεν είναι πρόσφατη. Δεν περίμενα τη στιγμή που απ’ άκρη σ’ άκρη στην υφήλιο, σε έθνη, σε λαούς, σε χώρες, η φήμη αλλάζει τα τρόπαια του απελευθερωτή Στρατηλάτη. Δεν αργοπόρησα, ως τα κοσμοϊστορικά Νικητήρια, και μόνο τότες να επιχειρήσω τη βιογράφηση. Πριν εννιά ολόκληρα χρόνια, το βιβλίο μου αυτό θα ‘πρεπε να παραδοθεί στη δημοσιότητα. Το δούλεψα σχεδόν ταυτόχρονα μαζί με τον “Λένιν” μου. Εκείνον τον είχε τυπώσει και τον είχε κυκλοφορήσει (αρχές του 1936) στη σειρά “Οι μεγάλοι άνδρες” και σε δεκαπέντε χιλιάδες αντίτυπα, μια αθηναϊκή εφημερίδα (Η Ακρόπολις). Μ’ όλο που το αρχικό μας συμφωνητικό ήτανε μόνο για τον “Λένιν”, η ίδια πάντα εφημερίδα ανέλαβε πρόθυμα και την έκδοση του “Στάλιν”…”.
Κώστας Π. Παντελόγλου
