Έχει γράψει ο Τάσος Βουρνάς:
“… Μια γλυκύτατη μέρα εκείνης της χρονιάς (1937), κινήσαμε για την Αίγινα μια συντροφιά φοιτητών να συναντήσουμε τον Καζαντζάκη στο ερημητήριό του, χτισμένο στον βορειοανατολικό κάβο του νησιού. Μάς κράτησε στο σπίτι του ολόκληρη μέρα, μιλήσαμε για τον μεγάλο βραχνά του Μεταξικού φασισμού που μας είχε καθίσει στο στήθος. Κάποιος από τη συντροφιά τον ρώτησε τότε:
“Ποια πρέπει να είναι η αντίδραση εμάς των νέων στον Μεταξά και το καθεστώς του;”
Το ερώτημα ήταν καίριο. Ο Καζαντζάκης σκέφθηκε κάμποσο και αποκρίθηκε:
“Μη με ρωτάτε εμένα. Τι μπορώ εγώ να σας πω; Δεν έχω τα φτερά που χρειάζονται για να πετάξω μαζί σας. Να πάτε στον Γληνό. Εκείνος μπορεί να σας εμπνεύσει δημιουργικά και να γίνει οδηγός στη δράση σας!”.
Αυτά έχει γράψει ο Τάσος Βουρνάς και κάνει καλά που τα επικαλείται ο Γιώργος Λεονταρίτης στο σημείο του βιβλίο του Η Δημοσιογραφία και η Λογοτεχνία της Αριστεράς. Αναζητώντας τη χαμένη Αριστερά (Εκδόσεις Άγρα 2014) που κάνει λόγο για την κυριαρχία του Δημήτρη Γληνού “αρχικά στην Αναγέννηση, το δικό του περιοδικό, και αργότερα στους Πρωτοπόρους” (σελ.17-18).
Κώστας Π. Παντελόγλου
