Γεννήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια το 1938, έζησε εδώ τα πρώτα 27 χρόνια της ζωής του. Γειτονιά του ήταν η Σπηλιά. Εκεί και το τεράστιο ιστορικό κτίσμα της, η ταβέρνα του Σταμάτη απ’ όπου, όπως έχει σημειώσει (1), πέρασαν ο Τσιτσάνης, ο Δασκαλάκης, ο Βαμβακάρης. Και προσθέτει: “Από κει άρχιζε και η Φιλαδέλφεια και η Χαλκηδόνα, σινεμά της το “Ηρώδειο”, και αργότερα το καλοκαίρι ο “Βόσπορος”, εκκλησιά της πιο πολύ η Αγία Ευφημία παρά η Παναγίτσα λόγω αποστάσεως. Ζούγκλα για τα παιδικά μας χρόνια το ρέμα πιο καθαρό, πιο πλατύ (…) από τώρα. Πηγαίναμε κυνηγοί με τις σφεντόνες και περνάγαμε απέναντι στον Προμπονά, στο περιβόλι του Σκουλαξινού που μάς κυνηγούσε με αλατιές όταν το παρακάναμε”.
Ο πατέρας του Γιώργου, ο Δημήτρης Δαλακούρας, τέκνο της Αρκαδικής γης, ήρθε στην πρωτεύουσα το 1928, νοίκιασε το περίφημο “Καφενείο Γαμβέττα” ευρισκόμενο στη διασταύρωση Πανεπιστημίου και Κοραή. “Και στη μεγάλη αίθουσα του καφενείου, όπως έχει σημειωθεί (2), που συγκέντρωνε πάντοτε πολιτικούς και πολιτευόμενους, ένα παιδί πρωτογνώρισε τον κόσμο, αναπνέοντας το άρωμα του καφέ και της βανίλιας… Αργότερα θα σπουδάσει στο Κολλέγιο Αθηνών, θα πάρει το πτυχίο των Οικονομικών της Ανωτάτης Εμπορικής και θα βγει στη ζωή”.
Ο Γιώργος Δαλακούρας υπήρξε μπασκετμπολίστας της ΑΕΚ, χρονογράφος της εφημερίδας Η Φιλαδέλφεια του Κώστα Μπαζαίου, μετείχε του “Μορφωτικού”…
Εργάστηκε σε ναυτιλιακές επιχειρήσεις πριν ξεκινήσει τη δική του επιχειρηματική πορεία στον χώρο της ναυτιλίας, του τουρισμού και των ακινήτων.
Εκλέχτηκε βουλευτής το 1974 και το 1977 με τη Νέα Δημοκρατία. Τον θυμάμαι παρόντα τόσο επί Δημαρχίας Τάσου Αμπατζή όσο και επί Δημαρχίας Σάββα Σταματιάδη.
Και στο Ευρωκοινοβούλιο μετέσχε και Διοικητής του Αγίου Όρους διετέλεσε ο Γιώργος Δαλακούρας, άνθρωπος με ευρύτατα πνευματικά και καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα, για τον οποίο, μεταξύ άλλων, έχει σημειωθεί (2): “Οι φίλοι του είναι καλλιτέχνες και φιλότεχνοι. Συνεργάζεται με τον Φραντζή Φραντζεσκάκη για να ξαναλειτουργήσει η περίφημη γκαλερί “Ζυγός” και είναι σύμβουλος εκδόσεως στο ομώνυμο θαυμάσιο καλλιτεχνικό περιοδικό Ζυγός. … Δεκάδες και οι πίνακες στους τοίχους (του διαμερίσματός του), έργα του (Σπύρου) Βασιλείου, του (Αγήνορος) Αστεριάδη, του (Βάλια) Σεμερτζίδη κι άλλων ζωγράφων μας, χωρίς να λείπει και ο Θεόφιλος μ’ έναν “μακεδονομάχο” του. Δεν είναι ο ματαιόδοξος που αγοράζει πίνακες από εκκεντρικότητα ή για το κυνήγι της κοινωνικής ψευδοεπίδειξης. Διαλέγει τα έργα που αγαπά και μιλά για τους ζωγράφους που γνωρίζει. “Ο φίλος μου ο Βάλιας” θα πει κάποια στιγμή για τον Σεμερτζίδη. Και “ξέχασα να τηλεφωνήσω στον Μέντη” θα θυμηθεί τον Μποσταντζόγλου (…). Αυτοί, αυτής της μορφής είναι οι δεσμοί του με τους καλλιτέχνες μας”.
Στις 8 Ιουλίου 2021, σε ηλικία 83 ετών, ο Γιώργος Δαλακούρας εξεμέτρησε το ζην· θα τον θυμόμαστε με ανάμνηση αγαθή, ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.
(1) Βλ. Αναζήτησις, Αρ. φύλλου 282, 30 Μαρτίου 1977
(2) Βλ. Πολιτικά Θέματα, αρ. φύλλου 170, 15-21 Οκτωβρίου 1977
Κώστας Π. Παντελόγλου
