Μετά τον Κώστα Θρακιώτη, τον Στρατή Δούκα, τον Δημήτρη Ραυτόπουλο, δίνω τον λόγο στον εκλεκτό της πεζογραφίας και δημιουργό του “Ζ” Βασίλη Βασιλικό και στη δασκάλα Έλλη Αλεξίου. Τις δηλώσεις τους αντλώ από την Επιθεώρηση Τέχνης, έκτακτο τεύχος, Ιούλιος 1965:
ο
“Τα νέα με βρήκανε στην Ιταλία.
Και είπα μέσα μου: “Πάλι; Δεν είναι η μοίρα μας ποτέ ν’ αξιωθούμε ό,τι γέννησαν οι πρόγονοί μας; Πάλι δυο βήματα πίσω; Πάλις μες στον Μεσαίωνα της σκέψης και του νου;”
Στην εποχή αυτή των ηλεκτρονικών εγκεφάλων είναι αστείο να λειτουργούν ακόμη παλατιανοί εγκέφαλοι. Στην εποχή αυτή την άλλων άστρων είναι αστείο να πιστεύουμε στη θεωρία πριν απ’ τον Κοπέρνικο.
Έφτασα τη μέρα της κηδείας του ήρωα Πέτρουλα. Όλα νεκρά για να τονίσουν πάλι την αιώνια ζωντάνια του λαού μας. Όλα ακίνητα για να περάσει η μεγάλη κίνηση του Ανθρώπου”.
Βασίλης Βασιλικός
ο
“Ένα εκατομμύριο Αθηναίοι βγήκαν και περπάτησαν ειρηνικά στους δρόμους από το Καστρί ως το Σύνταγμα φωνάζοντας, με απόφαση και πάθος αληθινό, “ζήτω η Δημοκρατία”. Και χέρια, πόδια, καρδιές των “χρυσοφόρων Μήδων” παράλυσαν … Οι πνευματικοί άνθρωποι μπαίνουμε και μεις στην ουρά αυτού του ωραίου λαού, με καμάρι πως είμαστε κομμάτι του. Και σίγουροι πως το μεγάλο ρεύμα της αρετής θα σαρώσει την Ανομία”.
Έλλη Αλεξίου
