Μετά τα όσα σημείωσα του Κώστα Θρακιώτη, του Στρατή Δούκα, του Δημήτρη Ραυτόπουλου, του Βασίλη Βασιλικού και της Έλλης Αλεξίου, τώρα τα ακόλουθα της παιδαγωγού Ρόζας Ιμβριώτη, τα οποία διατύπωσε τον καιρό της Αποστασίας εις απάντησιν της χρονογράφου της Καθημερινής με την υπογραφή Ε. (Ελένη Βλάχου) – τα αντιγράφω από την εργασία μου για τη Ρόζα Ιμβριώτη, Κέντρο Κοινωνικοπολιτικών Μελετών και Ερευνών 2018, σελ. 11-12:
“… Η κ. Ε. γράφει: “Η μόνη λύσις είναι να κλείση η Βουλή και ν’ ανοίξουν τα φλίππερς. Να ξαναγλυστρήσουν οι αρουραίοι της Ομόνοιας και των Χαυτείων στις φωλιές τους, στις στοές και στα υπόγεια, να βρούνε τα παλιά τους παιχνίδια και να αφήσουν τα καινούργια ‘τις δημοκρατίες’ και τα ‘114’”.
Για την κ. Ε. είναι καλύτερα η νεολαία να καταγίνεται με τα φλίππερς και τα καταγώγια και να λείπουν οι θυσίες για το ιερό χρέος του πολίτη, για τη διατήρηση του ελληνικού συντάγματος και για τη δημοκρατία. … Μισούν τον λαό και τα νιάτα, γιατί υπερασπίζονται το πιο πολύτιμο από τα αγαθά: τις συνταγματικές τους ελευθερίες” (εφημ. Η Αυγή 5 Σεπτεμβρίου 1965).
Μεγάλη ωστόσο η έγνοια της παιδαγωγού για τις επιπτώσεις στα παιδιά, τους νέους, όσων συνέβαιναν το δραματικό καλοκαίρι του 1965: “Πενήντα μέρες ζούμε όλοι, μα προ πάντων τα παιδιά μας, κι αναπνέουμε μια ατμόσφαιρα ασφυκτική ψεύδους και απάτης, μωροφιλοδοξίας και χρηματισμού ανέντιμου μέσα στην πολιτική κρίση”, έγραφε, επισημαίνοντας “την ειδοποιό διαφορά: ότι ποτέ δεν ξετυλιγόταν με τέτοια ξετσιπωσιά και κυνισμό μπροστά στα μάτια των παιδιών μας ολημερίς η προδοσία” κατά το παρελθόν”.
Κώστας Π. Παντελόγλου
