Μείζονος σημασίας γεγονός των χρόνων της δικτατορίας των συνταγματαρχών ήταν η κηδεία του αρχηγού της Ενώσεως Κέντρου Γεωργίου Παπανδρέου. Οι ανησυχίες του καθεστώτος και οι προσδοκίες των αντιστασιακών “υπερέβησαν τις προεκτιμήσεις και αιφνιδίασαν τους πάντες”, έχει σημειώσει ο Σόλων Νεοκ. Γρηγοριάδης στο βιβλίο του Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας 1941-1974, όπου κάνει λόγο για παλλαϊκό συναγερμό, αναδημοσιεύει τα σχετικά δημοσιεύματα της παρισινής εφημερίδας Μοντ της 5ης Νοεμβρίου 1968 (με τίτλο “Δεκάδες χιλιάδες Ελλήνων διαδήλωσαν την εχθρότητά τους στη Χούντα”) και των Τάιμς της Νέας Υόρκης της 4ης Νοεμβρίου 1968 (με τίτλο “Η κηδεία του Παπανδρέου μετατρέπεται σε διαμαρτυρία”) και τα σχολιάζει ως εξής υπό τον τίτλο “Μεγαλειώδης εκδήλωση”:
“Οι περιγραφές [των δημοσιευμάτων αυτών] έχουν ενδιαφέροντα στοιχεία, αλλά είναι υποτονικές. Οι εκδηλώσεις του πλήθους υπήρξαν μαζικές, θυελλώδεις, συγκλονιστικές. Η Αθήνα σείστηκε. Κανείς απ’ τους ίδιους τους οργανωτές δεν περίμενε τόσο τεράστια και τόσο μαχητική συγκέντρωση. Η ιαχή “Παπανδρέου! Παπανδρέου!” ακούστηκε βροντερή και μαζική, όπως και στις βιαιότερες ημέρες του Ανένδοτου. Αφύπνισε την πρωτεύουσα από τον λήθαργό της. Και, καθώς το απέραντο ποτάμι του βουερού πλήθους όδευε προς το Νεκροταφείο, στα κράσπεδά του γίνονταν συνεχείς μάχες με τα αστυνομικά αποσπάσματα που επετίθεντο αδιάκοπα με γκλομπ κατά των διαδηλωτών. … Η συγκλονιστικότερη στιγμή ήταν όταν το φέρετρο κατέβαινε στον τάφο. Χιλιάδες άνθρωποι γονάτισαν και τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο. Η δικτατορία αιφνιδιάστηκε και ανησύχησε. …”
