Διάβασα την ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ στις 25 Σεπτεμβρίου 2021 στο λεγόμενο Πάρκο Τρίτση, όπως αυτή δημοσιεύθηκε στο 902.gr το βράδυ της ίδιας μέρας.
Ανάμεσα στα άλλα λοιπόν είπε: “… το Κόμμα μας μπόρεσε να είναι νους και καρδιά, μπροστάρης σε κάθε μάχη, για την απόκρουση και την καθυστέρηση αντιλαϊκών μέτρων και την απόσπαση έστω και της παραμικρής κατάκτησης. Με βαθιά ταυτόχρονα γνώση ότι στο σημερινό σύστημα μπορούν να υπάρχουν κατακτήσεις, αλλά κεκτημένα μόνιμα και σταθερά δεν μπορούν να υπάρξουν, όσο δεν ανοίγει ο δρόμος της ριζικής ανατροπής”.
Τι θα είχα να παρατηρήσω: Καλό θα ήταν να ανοίξει ο δρόμος της ριζικής ανατροπής, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Όμως αυτό που διαπιστώνει κανείς είναι ότι τα τελευταία χρόνια και τυπικά παίρνονται πίσω κατακτήσεις του δημοκρατικού προοδευτικού κινήματος χρόνων πολλών, όπως επί παραδείγματι το 8ωρο (στην πράξη βέβαια ήταν τσαλακωμένο καιρό πριν).
Γιατί συμβαίνει αυτό, πώς θα πάψει να συμβαίνει;
Συμβαίνει αυτό διότι ο συσχετισμός δύναμης είναι σε βάρος του δημοκρατικού προοδευτικού κινήματος όσο οι δημοκρατικοί προοδευτικοί (κεντρώοι, αριστεροί, κομμουνιστές και άλλοι) δεν ενώνουν τις προσπάθειές τους κατακτώντας την πρωτοκαθεδρία εν τοις πράγμασι οι αξιότεροι κάθε φορά, και όχι οι στηριζόμενοι στην κομματική οίηση και έπαρση, δεν υπάρχει περίπτωση ούτε καν συγκράτησης των δυσμενών εξελίξεων και αντιστροφή τους, πολύ δε περισσότερο να ανοίξει ο δρόμος για ριζική ανατροπή.
Και κάτι ακόμα: αυτή η επωδός σε κάθε περίπτωση για “μόνιμα και σταθερά” δεν έρχεται σε σύγκρουση με του Ηράκλειτου “τα πάντα ρει”;
Αλλά γι’ αυτά σ’ ένα επόμενο σημείωμα…
Κώστας Π. Παντελόγλου
