Δίνω με το σημερινό μου σημείωμα μια συνέχεια στο δημοσίευμά μου της 7ης Σεπτεμβρίου 2021 – και ασφαλώς θα ακολουθήσουν και άλλα σημειώματα. Το είπαμε γιατί…
Στο Μενίδι έχει αναφερθεί και ο Αθηναιογράφος Κώστας Δημητριάδης, κάνοντας λόγο για τον Μητρομάρα (βλ. “Παλιές ελληνικές δόξες. Μητρομάρας ο αρματωλός και κουρσάρος”, Τα Αθηναϊκά, Έκδοσις του Συλλόγου των Αθηναίων, Αφιέρωμα στο ’21, Τεύχος 48-49, Σεπτέμβριος 1971, σελ. 11-13):
“Ας γυρίσουμε για λίγο σε πολύ παλιά χρόνια, γύρω στα 1770″, γράφει στην αρχή του κειμένου του ο Κώστας Δημητριάδης, ” για να γνωρίσουμε μια μεγάλη μορφή εθνικού αγωνιστή: του Μητρομάρα απ’ το Μενίδι. Τα κατορθώματα του θρυλικού πρωτοπαλίκαρου του Μενιδιού, που δεν είναι διόλου γνωστά στους πολλούς, είχα την τύχη να ξεσηκώσω από κάτι ξεθωριασμένα χειρόγραφα φιλικής προσφοράς. Κι αξίζει να τα ιστορήσω στη στήλη αυτή σαν ένα φόρο τιμής για το λεβέντικο και αγαπημένο χωριό της Αττικής που γέννησε ένα τέτοιο πατριώτη”.
Ο Μητρομάρας, γράφει σε άλλο σημείο του κειμένου του ο Κώστας Δημητριάδης, “γέννημα και θρέμμα του Μενιδιού, ήταν ένας ξακουστός άρχοντας με μεγάλη οικογένεια και πλούσια χτήματα στην Αττική. Μια πιο πολύ ξεχωρίζει για τη μεγάλη του πίστη στην απελευθέρωση και για την απόκρυφη δράση στον Αγώνα. Ένα από τα αρχοντικά του στην Αθήνα βρισκότανε στην συνοικία του Καλαμιώτη, και ολόγυρά του ένα μεγάλο περιβόλι. Άλλο χτήμα του Μητρομάρα προς τα ύψη της Πάρνηθας, ήτανε το Μοναστήρι των Κλειστών, όπου και πέρναγε τα καλοκαίρια με τους δικούς του, κι όπου μάζευε κρυφά τους πατριώτες να κάνουνε τα σχέδιά τους”.
“Μόλις κηρύχτηκε ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος [του 1769, πρόκειται για τα Ορλωφικά[, ιστορούνε τα κιτρινισμένα εκείνα και δυσκολοδιάβαστα χειρόγραφα, σηκώθηκαν σαν μ’ ένα σύνθημα σε μια εθνική εξέγερση οι πιο γενναίοι πατριώτες Αρχηγοί με τα παλληκάρια τους σ’ ολάκερη την Ελλάδα. (…)”. Μα δεν το θέλησε ο Θεός να κλείσει με επιτυχία η πρώτη εκείνη επανάσταση, σημειώνει ο Κώστας Δημητριάδης. “Μονάχα οι Γριβαίοι [στο Ξηρόμερο και Βόνιτσα], ο Λαχούρης [στο Αγγελόκαστρο] και πιο πολύ ο Μητρομάρας [που άφησε στη στιγμή τα αγαθά του και βγήκε στο κλαρί στην Αττική, μ’ ένα τσούρμο από λεβέντες του Μενιδιού, της Χασιάς, των Μεσογείων και άλλων χωριών, που τον λάτρευαν για την εξυπνάδα του και την παλληκαριά του] μπόρεσαν να κρατήσουν, να πολεμήσουν και να αντισταθούν γενναία για καιρό στις στρατιές του Σουλτάνου”.
Δεν είναι φυσικά δυνατό να μεταφέρω εδώ όσα ο Κώστας Δημητριάδης σημειώνει σχετικά με τη δράση του Μητρομάρα και των παλληκαριών του, όμως απαραίτητο να καταγράψω όσα έχει σημειώσει για το τέλος του: “Μα κάποτε ήρθε και η ώρα η μαύρη για τον γενναίο εκείνο αγωνιστή. Και το καμάρι του Μενιδιού με τη λιονταρίσια καρδιά, σε μια μάχη πούδωκε, αντικρύζοντας εχθρικό στρατό είκοσι φορές πιο πολύ απ’ τον δικό του λαβώθηκε βαρειά και πιάστηκε αιχμάλωτος. Ύστερα από λίγο (…) η κατάστασή του χειροτέρευε και ο Μητρομάρας πέθανε στα 1772, σε ηλικία 55 χρόνων”.
Ο Κώστας Δημητριάδης στο κείμενό του προσθέτει κι άλλες πληροφορίες σχετικά με την τύχη των δικών του και των συναγωνιστών του, της περιουσίας του και του οπλισμού του και καταλήγει ότι ο Μητρομάρας τιμά την Ελλάδα και τον τόπο του, το Μενίδι.
Κώστας Π. Παντελόγλου
