Όταν το Ελληνικό κράτος θέλησε να μάθει τι θα βοηθούσε την ανάπτυξη της Χώρας μετά την Τουρκοκρατία, κάλεσε τον Γερμανό ειδικό Fiedler, που τριγύρισε την Ελλάδα της εποχής επί τρία χρόνια (1834-1837), ψάχνοντας αρχαία μεταλλεία και νέες εμφανίσεις και μετρώντας όπως μπορούσε και έκανε την Έκθεσή του, όπου έλεγε τι μπορεί και τι πρέπει να γίνει.
Στο Λαύριο, οι σκουριές δεν του έκαναν εντύπωση. Βρήκε σιδηρομετάλλευμα, μεγάλα αποθέματα, και παρατήρησε πως η εκμετάλλευσή του μπορεί να δώσει ζωή και λεφτά στην περιοχή αυτή, ας μην έχει και ακόμη.
Μα εκεί που βρήκε τρομερά αποθέματα σιδηρομεταλλεύματος ήταν η Σέριφος. “Θησαυρό σωστό, γράφει, έριξε η φύση εδώ, που δεν μπόρεσαν να εξαντλήσουν οι αρχαίοι και αιώνες ολόκληρους δεν θα μπορέσουν να το κάνουν οι νέοι”.
Σμύριδα βρήκε στη Νάξο, αρκετό πράμα για να γυαλίσουν ολόκληρη την Ανατολή. Στη Μήλο βρήκε μαγγάνιο σε ποσά που θα μπορούσαν να εφοδιάσουν όλες τις καραντίνες απ’ την Ιταλία ως τη Μαύρη Θάλασσα. “Στο ηφαιστειακό αυτό νησί, υποψιάζεται υπόγειες δεξαμενές ατμού, που μπορεί να δώσει θερμαντική ενέργεια στα σπίτια, σε θερμοκήπια και λουτρά”.
Βλέπει τη θηραϊκή γη αξιοποιούμενη σε υδραυλικά έργα. “Είχε υπογραφεί τότε σύμβαση με την Αίγυπτο για έργα στον Νείλο”.
Τον λιγνίτη της Κύμης, που τότε γινόταν εκμετάλλευση, ο Fiedler τον βρήκε πολύ καλό. “Δίνει και κωκ, όπως έδειξαν δοκιμές, που έγιναν στην Αγγλία. Οι δοκιμές που έγιναν στη Βιέννη τον βρήκαν ακριβό” σημειώνει και πιστεύει πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί στις μηχανές. Τον λιγνίτη της Κύμης ο Fiedler τον θεωρεί θησαυρό που πρέπει να κρατήσει το Κράτος για λογαριασμό του, ενώ τον λιγνίτη της Λίμνης τον κρατά για το μέλλον.
Για να γίνουν γνωστά τα ορυκτά και τα μεταλλεύματα της Ελλάδος και να προκαλέσουν το ξένο ενδιαφέρον, πρότεινε ο Fiedler να ιδρυθεί στον Πειραιά ένα μεταλλευτικό κέντρο, όπου θα φυλάγονται μεταλλευτικά και λατομικά προϊόντα και θα γίνονται δείγματα για Έκθεση.
Και για τη Δήλο αναρωτήθηκε ο Fiedler πώς έχει τόσο λίγα ερείπια, ενώ στην αρχαία εποχή και ναοί και αγάλματα και οικοδομές πολυτελείς υπήρχαν – βρήκε την απάντηση στην πληροφορία “πως στα χρόνια της Τουρκοκρατίας το νησί είχε γίνει λατομείο. Με κάποιο φόρο που πλήρωναν στις Τουρκικές αρχές οι Μυκονιάτες έπαιρναν τα αρχαία μάρμαρα, έτοιμες πέτρες”. Πάνω στο νησί της Δήλου βρήκε ο Fiedler και ασβεστοκάμινο.
Τα παραπάνω εντός και εκτός εισαγωγικών ευρισκόμενα άντλησα από την εισήγηση του Καθηγητή της Ανωτάτης Γεωπονικής Σχολής Αθηνών στην Έδρα Γεωλογίας-Ορυκτολογίας Ηλία Παρασκευαΐδη στο Συνέδριο για τον Ορυκτό Πλούτο που οργάνωσε το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος τον Μάιο του 1978 με θέμα: “Η ιδέα του Ορυκτού Πλούτου της Ελλάδος. Γεωλογία και έρευνα” (βλ. στον Α’ τόμο των πρακτικών του Συνεδρίου, Τεχνικά Χρονικά, Ιανουάριος Φεβρουάριος 1981, σελ. 29-30).
Προσθέτω πως στην εκτεταμένη βιβλιογραφία της εισήγησής του ο Καθηγητής Ηλίας Παρασκευαΐδης σημειώνει, μεταξύ άλλων, και τα ακόλουθα:
Karl Gustav Fiedler, Reise durch alle Theile des Königreiches Griechenland, 1840, Leipzig.
