Τον Νικηφόρο τον γνώρισα ως δημοσιογράφο της προδικτατορικής Αυγής, όταν κράταγε τη στήλη “Με την Γενιά της Δημοκρατίας” – είχαμε συνεργαστεί αρκετές φορές για ζητήματα της νέας γενιάς, είτε ήταν σχετικά με τη γενέτειρά μου Νέα Φιλαδέλφεια, είτε με το Ε.Μ. Πολυτεχνείο στου οποίου την Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών σπούδαζα, είτε με προβλήματα γενικότερα της φοιτητικής-μαθητικής και φυσικά της εργαζόμενης νεολαίας.
Ο Νικηφόρος έγραφε και στους Δρόμους της Ειρήνης, έγραφε και στη Γενιά μας, τη δεκαπενθήμερη έκδοση της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Θα ήθελα να σημειώσω πως, απεσταλμάνος της Γενιάς μας, ο Νικηφόρος είχε γράψει για τις εξελίξεις στην Κούβα τα χρόνια του ’60. Είχε επίσης σε αυτή δημοσιεύσει συνέντευξη των Σοβιετικών κοσμοναυτών Λεόνωφ και Μπελάγιεφ που είχαν επισκεφθεί την Αθήνα, ενώ σημαντική στάθηκε η από μέρους του δημοσιογραφική κάλυψη της μεγάλης απεργίας των εργατριών της γερμανικών συμφερόντων Triumph, που συνάντησε την ολόπλευρη στήριξη της Νέας Ιωνίας και των γύρω περιοχών.
Η δικτατορία των συνταγματαρχών τον εξόρισε επί τετραετία. Διάβαζα την εν συνεχεία δημοσιογραφική του επίδοση με ενδιαφέρον πάντοτε. Τελευταία διάβαζα μερικές φορές κάποια γραφτά του που ανέβαζε ο συνάδελφος και φίλος Μανώλης Γκαζής στο διαδίκτυο. Από μια δική του ανάρτηση έμαθα ότι πέθανε ο Νικηφόρος.
Και λυπήθηκα, δύο φορές πιο πολύ, που δυνάμεις ανόητες ένθεν και ένθεν μιας διάσπασης, που δεν μας αφορούσε, έκαναν και αυτές τον βίο αβίωτο σε αγνούς μαχητές ενός ονείρου που το συνιστούσαν: η δημοκρατία στην Ελλάδα, η εκπαιδευτική και πολιτιστική αναγέννηση, η ειρήνη και η κοινωνικοοικονομική πρόοδος.
Ήταν ένας τέτοιος μαχητής και ο Νικηφόρος Αντωνόπουλος.
ΥΓ. Πρέπει θαρρώ να σημειώσω πως τώρα πια εκτός από τη λησμονιά ανθρώπων και εγχειρημάτων, οι ανόητοι θεωρούν πια λάθος όσα θαυμαστά συντελούνταν τους προδικτατορικούς χρόνους…
Κώστας Π. Παντελόγλου
