Τον περασμένο Νοέμβριο, πραγματοποιήθηκε στον Βόλο το Ετήσιο Τακτικό Συνέδριο της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδος (ΚΕΔΕ), του οργάνου που υποτίθεται πως εκφράζει συλλογικά τους αιρετούς των δήμων της χώρας. Στο συνέδριο παρέστησαν 1.800 εκπρόσωποι δημοτικών αρχών και αντιπολιτεύσεων, μεταξύ αυτών και εκπρόσωποι του δικού μας δήμου, δέκα τον αριθμό. Δεν είναι πως η ποιότητα της συζήτησης ήταν σπουδαία, ούτε πως οι δήμαρχοι και οι λοιποί αιρετοί κατάφεραν να ξεφύγουν απ’ τις κομματικές τους δεσμεύσεις και την ανάλογη οργάνωση τόσο του λόγου τους όσο και της πρακτικής τους εντός της συνεδριακής διαδικασίας. Ωστόσο το συνέδριο αυτό συνέβη και κατέληξε σε συμπεράσματα, που συνοψίστηκαν σε ένα κείμενο στο οποίο δόθηκε μια κάποια δημοσιότητα.
Τι απ’ αυτή τη διαδικασία έφτασε στην πόλη μας; Υφίστανται ομοιότητες ή διαφορές των τοπικών μας προβλημάτων με άλλες περιοχές της χώρας; Αντάλλαξαν οι δικοί μας αιρετοί εκπρόσωποι απόψεις με άλλους συναδέλφους τους; Τοποθετήθηκαν κατά τη διαδικασία; Αν ναι, τι είπαν; Έφεραν πίσω ιδέες και σημειώσεις;
Αυτά δεν τα μάθαμε σε τοπικό επίπεδο, γιατί βέβαια οι παρόντες αιρετοί ήταν απασχολημένοι να φωτογραφίζονται με υπουργούς και να πίνουν και τα αναμενόμενα βολιώτικα τσίπουρα, απ’ ό,τι φαίνεται. Τι έφτασε στην πόλη μας; Κάτι ψωροφωτογραφίες και δυο αναιμικές αράδες που μας ενημέρωσαν ότι έφτασε η αφεντιά τους ως τον Βόλο – με δικά μας έξοδα πάντα.
Επί δυόμιση μήνες μετά τη διεξαγωγή του συνεδρίου, κανείς δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να μοιραστεί με τους δημότες και τους κατοίκους της πόλης κάτι απ’ τα διαμειφθέντα εκεί, ούτε και κάποιο τοπικό μέσο ενημέρωσης έδωσε σημασία στο γεγονός ασχολούμενο με το περιεχόμενο της διαδικασίας. Τα συμπεράσματα του συνεδρίου δεν κοινοποιήθηκαν. Συσχετισμοί με τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές δεν έγιναν· αν και θα ήταν έξυπνο εκ μέρους τους να κάνουν τη σύνδεση, διότι το κείμενο συμπερασμάτων της ΚΕΔΕ εξηγεί, λίγο-πολύ, κάτι που σύντομα θα δούμε και ήδη βλέπουμε, με μια έννοια: τα προεκλογικά προγράμματα των επερχόμενων δημοτικών εκλογών ή θα είναι γονατογραφήματα ή ασκήσεις επί χάρτου στην καλύτερη περίπτωση, μια που «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος».
Η ΚΕΔΕ δεν είναι κανένα κελεπούρι. Ωστόσο πρόκειται για ένα όργανο του οποίου το ιστορικό βάθος είναι μεγάλο, ενός περίπου αιώνα. Εδώ στον Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι η Κεντρική Ένωση των Δήμων, ή μάλλον η Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων, όπως ονομαζόταν μέχρι την κατάργηση των 5.500 Κοινοτήτων από το σύγχρονο ελληνικό κράτος, αποτέλεσε σημαντικό πεδίο έρευνας του Κώστα Π. Παντελόγλου σε πολλά από τα ερευνητικά του έργα (κορυφαίο αυτών οι πέντε πολύτομες συλλογές κειμένων σημασίας με γενικό τίτλο Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων της Ελλάδος· συγκρότηση οργάνωση δράση για αφορώντα την Τοπική Αυτοδιοίκηση τα χρόνια 1927 έως 1987 που εκδόθηκαν απ’ τις Εκδόσεις Παντελόγλου απ’ το 1987 και μετά). Το συμπέρασμά του, για την εποχή που τον απασχόλησε, ήταν ότι υπήρξαν και ευκαιρίες και προσπάθειες και αγώνες, στους οποίους έκαναν δουλειά μυρμηγκιού ένα σωρό άνθρωποι που εκλέχτηκαν μέσα στα χρόνια στους δήμους της χώρας.
Η άποψή του για την εξέλιξη των πραγμάτων τις τελευταίες δεκαετίες είχε εκφραστεί πολλάκις και εδώ στον Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας. Ασκούσε σκληρή κριτική στην πορεία ενσωμάτωσης και υπαλληλοποίησης του πολιτικού προσωπικού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης αφενός, αλλά και στην εγκατάλειψη του πεδίου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ως πεδίου πολιτικής δράσης για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των καταπιεσμένων κοινωνικών στρωμάτων απ’ τις δυνάμεις της λεγόμενης “κοινωνικοπολιτικής πρωτοπορίας”, η οποία τελικά συναινεί στην υπαλληλοποίηση, αφού υπαλληλοποιήθηκε και η ίδια. Η κατάσταση αυτή, όλου του πολιτικού φάσματος δυστυχώς εκφράζεται σήμερα και στο συλλογικό επίπεδο της ΚΕΔΕ, πρώην ΚΕΔΚΕ, και στη Νέα Φιλαδέλφεια-Νέα Χαλκηδόνα και ψευδαισθήσεις δεν υπάρχουν.
Ωστόσο, ακόμη κι έτσι, η επιφανειακή σχέση των αιρετών μας με τα σημερινά συλλογικά πράγματα της αυτοδιοίκησης, όπως αυτή εκφράζεται στη σιωπή τους σχετικά με τη συμμετοχή τους στις συλλογικές διαδικασίες της, είναι ένα σημαντικό δείγμα του αριβισμού και του προσωπικού ωφελιμισμού τους, χαρακτηριστικών που δεν μπορεί παρά να αποβαίνουν βλαπτικά τόσο για τα στενά συμφέροντα των πολιτών, όσο και για τα ευρύτερα κοινωνικά ζητούμενα της εποχής μας.
Διότι, βεβαίως, αν δεν ασχοληθούμε με τα προβλήματα των τόπων που κατοικούμε και δραστηριοποιούμαστε, αναλύοντας, εξηγώντας, προβλέποντας και σχεδιάζοντας για το μέλλον, πώς περιμένουμε να επηρεάσουμε την έκβασή τους; Σημαντικό ερώτημα, ενόψει και των δημοτικών εκλογών…
π.
