Όταν πεθάνει κανείς, δεν μπορεί να έχει έλεγχο επί των όσων συμβαίνουν στο όνομά του, γιατί δεν είναι εδώ πια για να το υπερασπιστεί. Έτσι κι ο Μίμης Παπαϊωάννου, ο σημαντικός ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ που πέθανε προ ημερών, λίγο μπορεί να ελέγξει τη χρήση του ονόματός του απ’ όσους θέλουν να εκμεταλλευτούν την αναγνωρισιμότητα και τη δόξα του, ακόμη και τη θλίψη των φίλων και της οικογένειάς του, για ίδιους σκοπούς.
Κι έτσι δεν μπορεί να κατραπακιάσει τους επισπεύδοντες. Τι είναι ο επισπεύδων; Αυτός που κινεί τη διαδικασία του πλειστηριασμού. Εν προκειμένω, είναι ο Χάρης Τομπούλογλου, που επιχειρεί να πιστωθεί επαρκή ΑΕΚοφροσύνη προτείνοντας να ονομαστεί ο πεζόδρομος του Άλσους με το όνομα του νεκρού και επίσης “να τοποθετηθούν τιμητικές επιγραφές και στην κεντρική είσοδο του Άλσους να τοποθετηθεί προτομή”.
Συμπληρώνει δε ο επισπεύδων στο δελτίο τύπου που εξέδωσε ότι
“Το δημοτικό συμβούλιο Νέας Φιλαδέλφειας-Νέας Χαλκηδόνας οφείλει να τιμήσει τον «Μίμη Παπαϊωάννου» (sic: έτσι, με εισαγωγικά) καθώς αποτελεί προσωπικότητα-σύμβολο, προσωποποίηση αθλητικού ήθους, πολύτιμο κομμάτι της ιστορίας τόσο της ομάδας της ΑΕΚ όσο και της πόλης μας, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες”.
Είναι βεβαίως σαφές ότι η ΑΕΚ και η Νέα Φιλαδέλφεια είναι πράγματι άρρηκτα συνδεδεμένες, όχι τόσο γιατί αυτή η ομάδα είχε την έδρα της σ’ αυτή την πόλη εδώ στο μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξής της κατά τον 20ο αιώνα, αλλά διότι έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα τα τελευταία χρόνια, τα επιχειρηματικά συμφέροντα που τη διαχειρίζονται κατόρθωσαν να επιβάλουν στην πόλη μια χρήση που δεν της ταιριάζει, σε μια διάσταση που δεν τη χωρά: την OPAP Arena του Δημήτρη Μελισσανίδη.
Με δεδομένη αυτή τη συνθήκη και τους όρους υπό τους οποίους έχει επιβληθεί (βία κατά κατοίκων, τρομοκρατία, αντικοινωνικότητα, απαγόρευση του πολιτικού διαλόγου και μονοδρόμηση της κοινωνικής ζωής της πόλης), δεν χωρά αμφιβολία ότι οι επισπεύδοντες της ΑΕΚοφροσύνης δεν θα είναι λίγοι. Ο Χάρης Τομπούλογλου είναι βέβαια ένας μόνο εξ αυτών και η μεθοδολογία του βασίζεται, όχι μόνο σ’ αυτό το θέμα, κατά βάση στα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. Αλλά ποιος σας είπε ότι κι αυτά δεν έχουν μια κάποια απήχηση;
Πάντως, μια που ποδοσφαιρολογούμε, αξίζει τον κόπο να σημειωθεί ότι ο Μίμης Παπαϊωάννου υπήρξε από τους πρώτους Έλληνες ποδοσφαιριστές που είχαν την ευκαιρία να γίνουν πραγματικοί μισθοφόροι επαγγελματίες σε μια εποχή που οι περισσότεροι έπαιζαν κατά βάση για τη φανέλα, αν δεν είχαν φανεί πιο επαγγελματίες με τον τρόπο τους οι παράγοντες εκείνοι που τον απέκλεισαν από τη μεταγραφή του στη Ρεάλ Μαδρίτης του Φέρεντς Πούσκας.
Η ιστορία αυτή του Παπαϊωάννου (η πρόταση της Ρεάλ, η άρνηση της ΑΕΚ, ο Παπαϊωάννου να κόβει τη μπάλα και να γίνεται τραγουδιστής, ακόμη και το πώς επέστρεψε τελικά στα γήπεδα για να συνεχίσει τον μύθο του, ώστε να μπορούν σήμερα που πέθανε κάποιοι να επισπεύδουν) ανήκει στην προϊστορία του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, του οποίου την ιστορία ζούμε καθημερινά στους δρόμους της πόλης μας…
π.
